بالشتی از جنس طلا!

به گزارش مشق صلح، بدبینی است، اما، در فضای به تنگ آمده، خیالِ آسوده داشتن هم شوخی است، اما می شود، می شود در تاریکی به دنبال نور بود، می شود در تاریکی به دنبالِ نور گَشت!

دشوار است، تصویرِ تصورِ روئیایی، اما، وقتی چشم ها گشوده می شود، باید دید. مصیبت است، اما باید پیش رفت. چاره ای نیست، گاهی پیش نمی رود، نمی شود، به بن بست می خورد. اما باید امیدوار بود، امیدوار ماند. 

شاید آرزو، خوابِ آسوده بر روی بالشتی از جنس طلا باشد، از جنسِ زباله، زباله ای به رنگ‌ سیاه! و اما رسیدن به آرزو، از اسم آن  پیداست، آرزو فقط آرزو است و تضمینی برای واقعی شدن آن نیست. شاید از ابتدا هم، رسیدنی در کار نبوده است.

مثل فرق بین واقعیت و حقیقت، حقیقت شاید داشتنِ خوابی آرام در خانه ای معمولی است، ولی واقعیت، خوابیدن و تکیه زدن بر روی زباله های من و تو! 

تفاوت در نگاه، این می تواند زندگی را آسان یا سخت کند. مثل نوع نگاه به زباله. این حجیمِ ساخته ی دستِ بشر. زباله هم می تواند طلای کثیف باشد، هم مسببِ خوابی راحت برای او که روز خود را به سختی آغاز کرده!  

در سیاهی باید به دنبال نور بود، باید در تاریکی هم به دنبال نور گَشت. شاید نور، در پذیرش واقعیت باشد. پذیرش لحظه اکنون، پذیرش زباله ای که در اختیار داری، زباله ای که ادامه زندگی ات را تضمین می کند، شاید برای لحظاتی، هر چند کوتاه، بالشتِ زیر سرت باشد.

رشد سرسام آورِ شهرنشینی، افزایش پسماندها، کار بی وقفه و خستگی. همه این ها می تواند  مجاب کند نگاه به زباله را تغییر داد، همانطور که بالشتی برای سر شد، می تواند با تدبیر مدیران، با برنامه ریزی و دوراندیشی، جور دیگری از آن سود بُرد. باید به دنبال راه حل بود.

طلایِ کثیف، تشبیه جالب و تامل برانگیزی است. طلا نیست اما طلاست! بالشت نیست اما می تواند همان کار را انجام دهد، این ها محصول تغییر نگاه است، محصول گشودنِ چشم هاست.

این بالشتِ از جنس طلا را باید از پنهان ماندن نجات داد، این طلای کثیف، این طلایِ با اهمیت، نیازمند مدیریت درستِ مدیران است، نیازمند تفکری بهتر، اثرگذارتر و البته انسانی تر. به امید آن روز، یعنی حاکم شدنِ تفکری که بتواند زباله را طلا ببیند، نه طلایِ کثیف، طلایی که بشود، زیر سر گذاشت!

✍️حدیثه ترابی