به گزارش مشق صلح، به جای جمله «آب هست ولی کَم است» کاش عنوان می شد؛ «آب همه ی هست و نیست است.» همه هست و نیستِ ما. شاید با این تغییر، یعنی دگرگونی در این کلمه ها، نگاهِ مسئولان هم به «مایه حیات» دگرگون می شد، حتی نگاهِ مردم.
آب هست ولی کَم است کجا و آب همه ی هست و نیست ما است، کجا! همه ی هست و نیست ما در خطر است. کاش این عبارت جای جایِ شهر، رویِ همه بیلبردها و بالای همه ساختمان ها کار می شد، کاش آغازِ همه مراسم ها، کنفرانس ها و میزگردها با همین جمله بود؛ «ما در خطریم، خطر بحرانِ آب، خطرِ خشکسالی، خطرِ نابودی، انقراض!»
کاش می شد این جمله را به شعار و بعد به عمل تبدیل کنیم. اما؛ از این آدمِ ماشینی شده ی متکی به روابط و گیر افتاده در روزمره ها؛ از این مسئول، انتظارِ بعضی چیزها مثل تبدیل شعار به عمل، مثل توجه به بی آبی، مثلِ توجه به آینده شاید اندکی بیهوده باشد.
سال ها است گوش های مان به شنیدن کلماتی چون بحرانِ آب، بی آبی، کمبود بارش، خشکسالی و نظیرِ آن عادت کرده، کلمه هایِ ترسناکی که فقط تکرار شده و فقط شنیده شده اند. همین. تکراری که نه به حجمِ آب افزوده نه، دغدغه ها!
ما باید بیش از گذشته صدایِ آب را بشنویم، البته صدای بحران آب. صدای نفس نفسِ خشکسالی پشتِ سرمان. باید بعد از هامون و بختگان و مهارلو، بعد از خشک شدنِ ارومیه و زاینده رود و بعد از نابود شدنِ تالاب ها و چاه ها، بیش از گذشته ترس وجودمان را در بَر می گرفت!
اما ما استاد مسلمِ ندیدن ها و نَشنیدن هاییم. ما حتی محیط زیست را هم گرفتار کرده ایم. آلودگی و خشکسالی و تخریب؛ همه این ها از صدقه سرِ حضور ما است. از دستاوردهای عظیمِ مان. از زیستِ نامناسبِ بر روی کره زمین.
به‌نظرم، حالا موضوع جدی تر از آن است که برای حلِ آن به امیدِ بارش باشیم. ذهن ها باید تغییر کند. شعارها باید به عمل مبدل شود. باید آموزش ببینیم! باید همگی به این موضوع آگاه باشیم، که این آب که هست اما کَم است، همه هست و نیستِ ما است. همه ی زندگی ما. آب که نباشد، هیچی نیست، ما هم نیستیم. کودکان مان هم!
کاش بیشتر ببینیم، کاش بیشتر عمل کنیم، کاش قدری دلسوزتر بودیم. حل بحران آب نیازمند عزمِ جدی است، نیازمند مدیریت بهتر، نیازمند مشارکتِ من، تو، مسئولین!
✍️حدیثه ترابی
