به گزارش مشق صلح، نه ماورائی، نه یاس آور. نه تند، نه بی مزه. متعادل. به نظر به آینده ی البرز می شود امیدوار بود. انعطاف. سلاحی که مجتبی عبدالهی، استاندار ۴۴ روزه اما سرد و گرم چشیده این روزهای البرز به آن مجهز است.
باتجربه است، پرمدعا نیست، گارد نمی گیرد، مشورت پذیر است، نگاهِ از بالا ندارد، بازی ها را می شناسد، هوش اجتماعی خوبی دارد، احترام می گذارد، قدردان است، صادق است، کودک درون فعالی دارد و می داند با هر مدلی، چه مدل رفتاری داشته باشد.
کودکِ درون. برای فعال بودن و نشان دادن این فعال بودن همین بخش از گفته های او کافی است؛ «قول می دهم هم خوب کار کنم و هم خوب وقت بگذارم.»
برخی حسِ خوب منتقل نمی کنند. شاید ظاهر خوبی داشته باشند اما خودشان هم می دانند خوب نیستند و حس خوبی هم منتقل نمی کنند. اما عبدالهی، از آن حس خوب ها است. برخی ها را با صد من عسل هم نمی شود خورد، اما عبدالهی را بدون عسل هم می شود!
احترام. ویژگی دیگری که از رفتار و گفتار عبدالهی قابل فهم است، احترام او به آدم ها و قدردان بودن او از آن هاست. به عقیده من، حتی اگر تاکتیک هم باشد تاکتیک خوبی است و می تواند گام های استان را برای رسیدن به هدف تندتر کند.
به نظر می شود با عبدالهی به آینده البرز امیدوارتر بود، وقتی در جواب داشتن خانه در بالاشهر تهران (پنت هاوس؟) موضع آنچنانی نگرفت و به همین جمله که ندارم و اگر هم داشته باشم برای شما، بسنده کرد. این یعنی بازی را می داند، حساسیت ایجاد نمی کند، زود بهم نمی ریزد و به اندازه کافی تسلط دارد.
عبدالهی ویژگی هایِ فردی خوبی دارد که اگر بتواند آدم های خوبی کنار خود داشته باشد و بدرستی آن ها را مدیریت کند قطعا با همان انرژی ای که از رفع شدن مشکلات گفت شاهد البرزی بهتر از دیروز خواهیم بود.
