به گزارش مشق صلح، نه “پورتو” تیم درجه یکی است و نه “دویدن” و «گل زدن» باید این ذهنیت را ایجاد کند که بازیکن، بازیکنِ خاص و عجیب غریبی شده است.
اما فوتبال ایران و نوع دیالوگ هایی که درون آن اتفاق می افتد به گربه دستی شده هم فاز سلطانِ جنگل می دهد!
اما درد فوتبالِ ما نه حاضر جوابیِ بازیکن است، نه عدم مقبولیت سرمربی. درد، ناز کشیدن های بیجاست، درد آنجایی است که فدراسیون توی باغ نیست و اسکوچیچ ها و آقا کریم ها و جنابِ خورشیدی ها هم تیشه به ریشه ی فوتبال می زنند!
درد آنجاست که بازیکن اشتباه می کند ولی به جای تنبیه و برخورد، با تماس های پی در پی مربی و سرمربی روبرو می شود وجالبتر آنکه جواب هم نمی دهد!
لطفا بگویید حضور در پورتو و گـُل زدن و مورد توجه بودن چه زمانی این اجازه را به بازیکن داده که جوابِ سرمربی را بدهد؟ لطفا بگویید بازیکنِ موثر بودن کِی به سرمربی و مربی این اجازه را داده که منتِ او را بکشند؟ وقتی بازیکن جوابِ سرمربی را می دهد یعنی معروف شده اما بزرگ، نه. وقتی مربی با بازیکن تماس می گیرد یعنی اعتقاد دارد اما اعتماد به نفس، نه!
با این هنجارشکنی امروز باید برخورد کرد، اتفاقا امروز باید طارمی و طارمی ها متوجه اشتباهی که مرتکب شده اند، بشوند. آقای باقری، دقیقا همین امروز زمان پرداختن به این موضوع است. چه با طارمی و چه بدون طارمی قطعا تیم ملی از پسِ لبنان و سوریه بر خواهد آمد اما با زیرِ فرش کردن مشکلات به بهانه «برهه حساس،» آنچه دوباره ریشه می دواند درختِ بازیکن سالاری است. امروز که به جای فهماندنِ اشتباه، منت او را می کشیم این دقیقا آغازِ همان مسیری است که قائدی ها و آزمون ها و … هم احتمال عبور از را آن دارند!
آقای فدراسیون، اگر پشتِ این توئیت ها و «سرمربی زدن ها» داستانی نیست، تا دیر نشده گوش بازیکن را بپیچان!
✍️ مصطفی فراغت
