کنفرانسی به نام تغییر اقلیم

به گزارش مشق صلح، تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد. ایران قصد دارد _ احتمالا با ناخوشنودی و اکراه _ در اجلاس گلاسکو COP 26 شرکت نماید. تا آنجا که به یاد دارم در مادر اجلاسهای پیشین – ریو، کیوتو و پاریس- نیز تقریبا با چنین نگرشی و بدون برنامه ریزی دقیق و همچنین بدون تعیین اهداف و اعلام خواسته های مشخص، شرکت کرده بودیم.

کاستن از تولید گاز دی اکسید کربن و همچنین کاهش انتشار گازهای گلخانه ای از اهداف اصلی و اولیه اجلاسهای مرتبط با تغییر اقلیم می باشد، تغییرات ویرانگری که موجب شد دبیر کل سازمان ملل در نطق خود اعلام نماید؛
«ما در حال کندن قبرهایمان به دست خودمان هستیم»

با وجود اعلام دیر هنگام و تا حدودی تعجب برانگیز، نفس شرکت ایران در اجلاس قابل تقدیر می باشد، اما لازم است با اعلام صریح و دقیق مواضع کشور، تکلیف خود را با این نشست و دیگر مناسبات بین المللی مشخص کرده تا بتوانیم به عنوان نه یک کشور منزوی، بلکه به عنوان یک کشور همنوا با جهان، علاقمند به نجات عالم از آلودگی و همچنین به عنوان یک دولت ملت پیشرو و خوش سابقه، از فرصتهای لازم، حداکثر استفاده را ببریم.

به نظر می رسد سازمان حفاظت محیط زیست، اشراف جامع و کاملی به تمامی زوایای مرتبط با مراقبت و صیانت از محیط زیست را نداشته باشد، آنچه در طول دهه ها از این سازمان مشاهده شده، بیشتر مساله نظارت بر مناطق حفاظت شده و اشراف بر زیستگاههای حیاط وحش بوده است. سکونتگاههای انسانی و مسائل مرتبط با شرح وظایف، اهداف و برنامه های وزارت خانه هایی همچون؛ نیرو، صمت، راه و شهرسازی، جهادکشاورزی و همچنین برخی سازمانها از جمله شهرداریها، چندان جایگاهی در سازمان ندارند.

کشورهای بزرگ شرکت کننده در اجلاس  _ کشورهای توسعه یافته _ خود از عمده ترین آلوده کنندگان محیط زیست هستند، این در حالی است که ایران از سالهای ابتدایی دهه پنجاه اقدام به ایجاد تاسیساتی در زمینه تولید انرژیهای نو، همچون انرژی بادی و انرژی خورشیدی کرد، از این سابقه پر افتخار می بایست به عنوان یک عامل پیشران و همچنین به مثابه یک برگ برنده استفاد کرد، امتیاز گرفت و در جهت رفع گره های سیاسی کشور و همچنین در راه نجات جهان، بهره برد.

✍️مهراب رجبی